Cyfrowe omomierze niskiej rezystancji DLRO10HD i DLRO10HDX

Pomiary rezystancji zależą od temperatury. Jeśli oryginalne dane zostały odczytane w jednej temperaturze, ale później testy są przeprowadzane w innych temperaturach, dane dotyczące temperatury są wymagane do określenia przydatności pomiarów. Wszystkie materiały nie reagują na temperaturę w tym samym stopniu. Aluminium, stal, miedź i grafit mają określone współczynniki temperaturowe, które wpływają na stopień zmian, które mogą wystąpić w różnych temperaturach w miejscu pomiaru.Pomiary niskiej rezystancji polegają na przeprowadzaniu testów w zakresie temperatury roboczej urządzenia (należy pamiętać o warunkach terenowych). W przypadku pomiarów poza tolerancją jednym z pierwszych kroków jest sprawdzenie odczytu urządzenia za pomocą odpowiedniego bocznika kalibracyjnego.Rezystancja wszystkich czystych metali wzrasta wraz ze wzrostem temperatury. Proporcjonalna zmiana rezystancji dla określonego materiału ze zmianą jednostki temperatury jest nazywana współczynnikiem rezystancji dla tego materiału. Współczynniki temperaturowe są wyrażone jako względny wzrost rezystancji o jeden stopień wzrostu temperatury. Podczas gdy większość materiałów ma dodatnie współczynniki temperaturowe (rezystancja wzrasta wraz ze wzrostem temperatury), materiały grafitowe mają ujemne współczynniki temperaturowe (rezystancja maleje wraz ze wzrostem temperatury).Podczas wykonywania pomiaru na określonym materiale można obliczyć zmianę rezystancji wynikającą ze zmiany temperatury, mnożąc rezystancję w temperaturze odniesienia przez temperaturowy współczynnik rezystancji i przez zmianę temperatury:

• R2 – R1 = (R1 )(a)(T2 – T1 )
• R1 = rezystancja przewodu w temperaturze odniesienia
• R2 = rezystancja przewodu podczas pomiaru 
• T1 = temperatura odniesienia
• T2 = temperatura, przy której dokonywany jest pomiar
• a = temperaturowy współczynnik rezystancji badanego materiału

Należy również zapoznać się ze specyfikacjami dotyczącymi temperatury pracy i przechowywania używanego urządzenia, aby upewnić się, że jest ono odpowiednie dla środowiska, w którym będzie używane.

Wilgotność względna próbki testowej powinna mieć wpływ na odczyt rezystancji tylko wtedy, gdy materiał jest higroskopijny, w którym to przypadku więcej wilgoci zostanie wchłonięte przez próbkę przy wyższej wilgotności. Spowoduje to zmianę warunków pomiaru i wpłynie na osiągnięty wynik. Jednak większość przewodników nie jest higroskopijna. W związku z tym, ponieważ przyrządy są zwykle projektowane z zakresem roboczym 0–95% wilgotności względnej, pod warunkiem że wilgoć nie skraplała się na urządzeniu, uzyskiwany jest prawidłowy odczyt.

Testy czteroprzewodowe są najdokładniejszą metodą pomiaru obwodów poniżej 10 omów, ponieważ metoda ta eliminuje błędy wynikające z rezystancji przewodów i styków. Jest to metoda testowa związana z omomierzami do niskich rezystancji. Pomiary czteroprzewodowe prądu stałego wykorzystują dwa przewody prądowe i dwa przewody potencjałowe (patrz rys. 1). Czteroprzewodowy pomiar prądu stałego eliminuje błędy wynikające z przewodu sondy i wszelkich wartości rezystancji styku w końcowym odczycie, przenosząc punkty połączenia pomiaru napięcia o wysokiej impedancji z wnętrza przyrządu do rzeczywistego elementu testowego. Dzięki temu pomiary rezystancji są znacznie dokładniejsze.

Problemy te można rozwiązać stosunkowo łatwo, wykonując pomiar, a następnie odwracając biegunowość przewodów pomiarowych i wykonując drugi pomiar. Wymagana wartość rezystancji to średnia arytmetyczna pomiarów. Niektóre przyrządy, takie jak cyfrowe omomierze do niskich rezystancji Megger DLRO10, są wyposażone w funkcję automatycznego odwracania prądu, dzięki czemu prawidłowy wynik jest wyświetlany bez interwencji operatora, nawet jeśli w testowanym obwodzie występuje stałe pole elektromagnetyczne.

Testy czteroprzewodowe są najdokładniejszą metodą pomiaru obwodów poniżej 10 omów, ponieważ metoda ta eliminuje błędy wynikające z rezystancji przewodów i styków. Jest to metoda testowa związana z omomierzami do niskich rezystancji. Pomiary czteroprzewodowe prądu stałego wykorzystują dwa przewody prądowe i dwa przewody potencjałowe (patrz rys. 1). Czteroprzewodowy pomiar prądu stałego eliminuje błędy wynikające z przewodu sondy i wszelkich wartości rezystancji styku w końcowym odczycie, przenosząc punkty połączenia pomiaru napięcia o wysokiej impedancji z wnętrza przyrządu do rzeczywistego elementu testowego. Dzięki temu pomiary rezystancji są znacznie dokładniejsze. Rysunek 1: Uproszczony przykład pomiaru czteroprzewodowego 

Wilgotność względna próbki testowej powinna mieć wpływ na odczyt rezystancji tylko wtedy, gdy materiał jest higroskopijny, w którym to przypadku więcej wilgoci zostanie wchłonięte przez próbkę przy wyższej wilgotności. Spowoduje to zmianę warunków pomiaru i wpłynie na osiągnięty wynik. Jednak większość przewodników nie jest higroskopijna. W związku z tym, ponieważ przyrządy są zwykle projektowane z zakresem roboczym 0–95% wilgotności względnej, pod warunkiem że wilgoć nie skraplała się na urządzeniu, uzyskiwany jest prawidłowy odczyt. 

Pomiary rezystancji zależą od temperatury. Jeśli oryginalne dane zostały odczytane w jednej temperaturze, ale później testy są przeprowadzane w innych temperaturach, dane dotyczące temperatury są wymagane do określenia przydatności pomiarów. Wszystkie materiały nie reagują na temperaturę w tym samym stopniu. Aluminium, stal, miedź i grafit mają określone współczynniki temperaturowe, które wpływają na stopień zmian, które mogą wystąpić w różnych temperaturach w miejscu pomiaru.  Pomiary niskiej rezystancji polegają na przeprowadzaniu testów w zakresie temperatury roboczej urządzenia (należy pamiętać o warunkach terenowych). W przypadku pomiarów poza tolerancją jednym z pierwszych kroków jest sprawdzenie odczytu urządzenia za pomocą odpowiedniego bocznika kalibracyjnego.  Rezystancja wszystkich czystych metali wzrasta wraz ze wzrostem temperatury. Proporcjonalna zmiana rezystancji dla określonego materiału ze zmianą jednostki temperatury jest nazywana współczynnikiem rezystancji dla tego materiału. Współczynniki temperaturowe są wyrażone jako względny wzrost rezystancji o jeden stopień wzrostu temperatury. Podczas gdy większość materiałów ma dodatnie współczynniki temperaturowe (rezystancja wzrasta wraz ze wzrostem temperatury), materiały grafitowe mają ujemne współczynniki temperaturowe (rezystancja maleje wraz ze wzrostem temperatury).  Poniższa tabela przedstawia temperaturowe współczynniki rezystancji dla wybranych materiałów: Podczas wykonywania pomiaru na określonym materiale można obliczyć zmianę rezystancji wynikającą ze zmiany temperatury, mnożąc rezystancję w temperaturze odniesienia przez temperaturowy współczynnik rezystancji i przez zmianę temperatury:  R2 – R1 = (R1 )(a)(T2 – T1 )  R1 = rezystancja przewodu w temperaturze odniesienia  R2 = rezystancja przewodu podczas pomiaru  T1 = temperatura odniesienia  T2 = temperatura, przy której dokonywany jest pomiar  a = temperaturowy współczynnik rezystancji badanego materiału  Należy również zapoznać się ze specyfikacjami dotyczącymi temperatury pracy i przechowywania używanego urządzenia, aby upewnić się, że jest ono odpowiednie dla środowiska, w którym będzie używane. 

Problemy te można rozwiązać stosunkowo łatwo, wykonując pomiar, a następnie odwracając biegunowość przewodów pomiarowych i wykonując drugi pomiar. Wymagana wartość rezystancji to średnia arytmetyczna pomiarów. Niektóre przyrządy, takie jak cyfrowe omomierze do niskich rezystancji Megger DLRO10, są wyposażone w funkcję automatycznego odwracania prądu, dzięki czemu prawidłowy wynik jest wyświetlany bez interwencji operatora, nawet jeśli w testowanym obwodzie występuje stałe pole elektromagnetyczne.