EZ-Thump 12 kV, model v3, system lokalizacji uszkodzeń przewodów
Niewielka masa i łatwe przenoszenie
Dzięki masie poniżej 33 kg jest to najbardziej kompaktowe rozwiązanie do lokalizacji uszkodzeń przewodów na rynku
Zasilanie akumulatorowe i sieciowe/liniowe
Zasilanie akumulatorowe i sieciowe z możliwością wymiany akumulatora w terenie, umożliwia jednoczesne zasilanie sieciowe i ładowanie akumulatora
Wstępna lokalizacja wysokiej i niskiej rezystancji
Zintegrowany układ TDR do wykrywania uszkodzeń o niskiej rezystancji i metoda odbicia łuku (ARM) w przypadku uszkodzeń o wysokiej rezystancji
Precyzyjne wskazywanie uszkodzeń
Rozładowanie udarowe jednostopniowego kondensatora dostarcza 500 J przy napięciu 12 kV. Odbiornik akustyczny/elektromagnetyczny umożliwia wskazywanie z wykorzystaniem metody „grom i błyskawica”
Informacje o produkcie
System lokalizacji uszkodzeń przewodów EZ-Thump 12 kV, model v3 ułatwia diagnostykę podziemnych przewodów zasilających MV. Ten wielofunkcyjny lokalizator uszkodzeń został zaprojektowany z myślą o łatwym transporcie — mieści się w średniej wielkości samochodzie — i jest łatwy w obsłudze nawet dla niedoświadczonych użytkowników. EZ-Thump 12 kV jest idealnym rozwiązaniem dla serwisantów interwencyjnych, a jego rozbudowane możliwości sprawiają, że doskonale nadaje się do bardziej wymagających zastosowań.
Urządzenie EZ-Thump 12 kV jest wyposażone w jednostopniowy układ wyładowania udarowego kondensatora, który zapewnia energię 500 J przy napięciu 12 kV. Zintegrowany reflektometr w dziedzinie czasu (TDR) ułatwia wstępną lokalizację uszkodzeń o niskiej rezystancji oraz — z wykorzystaniem metody odbicia łuku (ARM) — uszkodzeń o wysokiej rezystancji. Ponadto urządzenie EZ-Thump 12 kV może być używane w połączeniu z odbiornikiem akustycznym/elektromagnetycznym, takim jak DigiPhone 2, w celu dokładnego zlokalizowania uszkodzeń. Obsługiwane są również testy płaszcza i lokalizacja uszkodzeń płaszcza.
Przyrząd jest standardowo wyposażony w zaawansowane funkcje bezpieczeństwa, takie jak system F-OHM, który automatycznie sprawdza, czy połączenia uziemienia/masy zostały wykonane prawidłowo, a w przypadku wykrycia problemu wstrzymuje testowanie. Urządzenie jest również wyposażone w funkcję zatrzymania awaryjnego oraz blokadę bezpieczeństwa z przełącznikiem kluczykowym.
Wszystkimi funkcjami przyrządu można sterować przy użyciu jednego pokrętła, a wyniki testu są wyświetlane na jasnym, kolorowym wyświetlaczu, który zapewnia dobrą czytelność nawet w jasnym świetle słonecznym. W przypadku korzystania z przyrządu w trybie automatycznym nie są wymagane żadne ustawienia; wystarczy podłączyć zestaw testowy do przewodu i włączyć zasilanie. Końcówka przewodu i lokalizacja uszkodzenia są następnie automatycznie wykrywane i wyświetlane. Bardziej doświadczeni użytkownicy mogą uzyskać dostęp do trybu eksperckiego w celu optymalizacji wyników w szczególnie wymagających zastosowaniach.
Lekki i wyjątkowo kompaktowy model EZ-Thump 12 kV może być zasilany z sieci elektrycznej lub z wewnętrznego akumulatora. Dzięki tym cechom z urządzenia EZ-Thump można korzystać w dowolnym miejscu, nawet w przypadku, gdy dostęp do sieci jest utrudniony i nie jest dostępne żadne źródło zasilania. Akumulator wewnętrzny zapewnia długi czas pracy, a w razie potrzeby można go wymienić w terenie.
Dane techniczne
- Power source
- AC line
- Power source
- Battery
- Test type
- Portable cable fault location
FAQ / najczęściej zadawane pytania
Istnieje wiele technik, w tym:Testy podstawowe
- Test DC w celu określenia napięcia przeskoku iskry
- Test uszkodzeń płaszcza
- Test VLF w celu określenia napięcia przeskoku iskry
Wstępna lokalizacja
- Pomiary odbić impulsów
- Pomiary TDR
- ARM (metoda odbicia łuku)
- ARM Plus
- Wypalanie mocy ARM
- Spadek plus (ARM — zapłon uszkodzenia z wykorzystaniem generatora prądu stałego)
- Spadek (metoda fali wędrującej, metoda oscylacji)
- Przechwytywanie prądu (ICE)
- Przechwytywanie prądu trójfazowego (ICE)
- ICE Plus (tylko sieci niskiego napięcia)
- Metoda mostka wysokiego napięcia (wstępne lokalizowanie uszkodzeń płaszcza)
- Metoda pomiaru spadku napięcia (wstępne lokalizowanie uszkodzeń płaszcza)
Konwersja uszkodzeń
- Wypalanie
- Wypalanie wydajności
Śledzenie trasy
- Lokalizacja linii
- Wyznaczanie trasy
Wskazywanie
- Generator częstotliwości akustycznych (metoda skręcenia pola i minimalnego zmętnienia)
- Wyładowania udarowe (metoda pola akustycznego, wskazywanie akustyczne)
- Wskazywanie uszkodzeń płaszcza
Identyfikacja przewodu i faz
- Identyfikacja fazy z uziemieniem
- Identyfikacja fazy i oznaczanie fazy w systemach pod napięciem
Istnieje pięć etapów określania lokalizacji uszkodzeń przewodów:
- klasyfikacja uszkodzenia — identyfikacja typu uszkodzenia
- wstępna lokalizacja — określanie odległości do uszkodzenia
- śledzenie trasy — określanie trasy przewodu
- wskazywanie — dokładne określenie miejsca uszkodzenia
- identyfikacja przewodu — identyfikacja, który z wielu przewodów jest uszkodzony
Jeśli można naładować przewód, można wysłać „impuls” — dokładnie tak działa funkcja wskazywania w urządzeniu EZ-Thump. Dokładne określenie lokalizacji typowych uszkodzeń powodujących wysoką rezystancję /przeskok iskry uzyskuje się z wykorzystaniem metody „grom i błyskawica”, w której używany jest generator przepięć 500 J (impulsator) oraz odbiornik akustyczny / elektromagnetyczny.
Masa modelu EZ-Thump to zaledwie 33 kg, dzięki czemu urządzenie mieści się w samochodzie średniej wielkości. Ze względu na łatwość transportu jest to doskonałe rozwiązanie dla trudno dostępnych miejsc, takich jak obszary wiejskie i śródmiejskie.
Maksymalna długość obwodu, którą można przetestować przy użyciu EZ-Thump, zależy od typu przewodu, ale z reguły są to 3 km, co daje 1,5 km na obu końcach. W niektórych okolicznościach można uzyskać jeszcze większe wartości.
Po potwierdzeniu dokładnej lokalizacji uszkodzenia przez wskazanie należy wykopać przewód, aby można było wzrokowo potwierdzić uszkodzenie. Uszkodzenie jest niekiedy oczywiste, co potwierdzają zewnętrzne oznaki, takie jak pęknięcia, złamania, ślady przegrzania i ogólne uszkodzenia. Jednak często nie ma widocznych śladów uszkodzeń, które występują wewnątrz przewodu sprawiającego wrażenie sprawnego.
Wskazywanie to identyfikacja dokładnej lokalizacji uszkodzenia. Wskazywanie odbywa się bezpośrednio nad przewodem. Najczęściej stosowana technika polega na wykrywaniu sygnałów akustycznych i elektromagnetycznych emitowanych w miejscu uszkodzenia, gdy przewód jest zasilany przez generator przepięć (impulsator). Sygnały te są wykrywane przez czuły mikrofon naziemny i czujnik elektromagnetyczny, używany w połączeniu ze wzmacniaczem.
Wstępna lokalizacja jest używana do wskazania odległości od uszkodzenia. Niekiedy może być wymagana modyfikacja uszkodzenia w celu stworzenia warunków bardziej odpowiednich dla określonej techniki wstępnej lokalizacji, jednak zawsze najlepiej jest wstępnie zlokalizować uszkodzenie w zastanych warunkach. Wiele sprawdzonych metod wstępnej lokalizacji pomaga szybko, dokładnie i bezpiecznie lokalizować uszkodzenia. Obejmują one:
- Echo impulsu (wstępna lokalizacja niskiego napięcia)
- Odbicie łuku (wstępna lokalizacja wysokiego napięcia)
- Odbicie łuku Plus (ARP)
- Różnicowe odbicie łuku (DART)
- Prąd impulsowy (wstępna lokalizacja wysokiego napięcia)
- Spadek napięcia (wstępna lokalizacja wysokiego napięcia)
Wyniki uzyskane z wykorzystaniem tych technik pozwolą na określenie przybliżonej lokalizacji uszkodzenia. Mimo to na dokładność wyników ma wpływ wiele czynników, w tym zmiany typów i przekrojów przewodów, a także połączenia, które wpływają na współczynnik prędkości testowanego przewodu. Ułożenie przewodu jest istotnym czynnikiem, ponieważ wszystkie uzyskane wyniki wstępnej lokalizacji odnoszą się do rzeczywistej długości przewodu fizycznego, która może znacznie różnić się od długości trasy przewodu!
Być może nie z teoretycznego punktu widzenia, ale ze względów praktycznych urządzenie TDR powinno być dopasowane do danego przewodu/zastosowania.
Istnieje pięć etapów określania lokalizacji uszkodzeń przewodów:
- klasyfikacja uszkodzenia — identyfikacja typu uszkodzenia
- wstępna lokalizacja — określanie odległości do uszkodzenia
- śledzenie trasy — określanie trasy przewodu
- wskazywanie — dokładne określenie miejsca uszkodzenia
- identyfikacja przewodu — identyfikacja, który z wielu przewodów jest uszkodzony
Być może nie z teoretycznego punktu widzenia, ale ze względów praktycznych urządzenie TDR powinno być dopasowane do danego przewodu/zastosowania.
Wstępna lokalizacja jest używana do wskazania odległości od uszkodzenia. Niekiedy może być wymagana modyfikacja uszkodzenia w celu stworzenia warunków bardziej odpowiednich dla określonej techniki wstępnej lokalizacji, jednak zawsze najlepiej jest wstępnie zlokalizować uszkodzenie w zastanych warunkach. Wiele sprawdzonych metod wstępnej lokalizacji pomaga szybko, dokładnie i bezpiecznie lokalizować uszkodzenia. Obejmują one:
- Echo impulsu (wstępna lokalizacja niskiego napięcia)
- Odbicie łuku (wstępna lokalizacja wysokiego napięcia)
- Odbicie łuku Plus (ARP)
- Różnicowe odbicie łuku (DART)
- Prąd impulsowy (wstępna lokalizacja wysokiego napięcia)
- Spadek napięcia (wstępna lokalizacja wysokiego napięcia)
Wyniki uzyskane z wykorzystaniem tych technik pozwolą na określenie przybliżonej lokalizacji uszkodzenia. Mimo to na dokładność wyników ma wpływ wiele czynników, w tym zmiany typów i przekrojów przewodów, a także połączenia, które wpływają na współczynnik prędkości testowanego przewodu. Ułożenie przewodu jest istotnym czynnikiem, ponieważ wszystkie uzyskane wyniki wstępnej lokalizacji odnoszą się do rzeczywistej długości przewodu fizycznego, która może znacznie różnić się od długości trasy przewodu!
Wskazywanie to identyfikacja dokładnej lokalizacji uszkodzenia. Wskazywanie odbywa się bezpośrednio nad przewodem. Najczęściej stosowana technika polega na wykrywaniu sygnałów akustycznych i elektromagnetycznych emitowanych w miejscu uszkodzenia, gdy przewód jest zasilany przez generator przepięć (impulsator). Sygnały te są wykrywane przez czuły mikrofon naziemny i czujnik elektromagnetyczny, używany w połączeniu ze wzmacniaczem.
Po potwierdzeniu dokładnej lokalizacji uszkodzenia przez wskazanie należy wykopać przewód, aby można było wzrokowo potwierdzić uszkodzenie. Uszkodzenie jest niekiedy oczywiste, co potwierdzają zewnętrzne oznaki, takie jak pęknięcia, złamania, ślady przegrzania i ogólne uszkodzenia. Jednak często nie ma widocznych śladów uszkodzeń, które występują wewnątrz przewodu sprawiającego wrażenie sprawnego.
Istnieje wiele technik, w tym:Testy podstawowe
- Test DC w celu określenia napięcia przeskoku iskry
- Test uszkodzeń płaszcza
- Test VLF w celu określenia napięcia przeskoku iskry
Wstępna lokalizacja
- Pomiary odbić impulsów
- Pomiary TDR
- ARM (metoda odbicia łuku)
- ARM Plus
- Wypalanie mocy ARM
- Spadek plus (ARM — zapłon uszkodzenia z wykorzystaniem generatora prądu stałego)
- Spadek (metoda fali wędrującej, metoda oscylacji)
- Przechwytywanie prądu (ICE)
- Przechwytywanie prądu trójfazowego (ICE)
- ICE Plus (tylko sieci niskiego napięcia)
- Metoda mostka wysokiego napięcia (wstępne lokalizowanie uszkodzeń płaszcza)
- Metoda pomiaru spadku napięcia (wstępne lokalizowanie uszkodzeń płaszcza)
Konwersja uszkodzeń
- Wypalanie
- Wypalanie wydajności
Śledzenie trasy
- Lokalizacja linii
- Wyznaczanie trasy
Wskazywanie
- Generator częstotliwości akustycznych (metoda skręcenia pola i minimalnego zmętnienia)
- Wyładowania udarowe (metoda pola akustycznego, wskazywanie akustyczne)
- Wskazywanie uszkodzeń płaszcza
Identyfikacja przewodu i faz
- Identyfikacja fazy z uziemieniem
- Identyfikacja fazy i oznaczanie fazy w systemach pod napięciem
Maksymalna długość obwodu, którą można przetestować przy użyciu EZ-Thump, zależy od typu przewodu, ale z reguły są to 3 km, co daje 1,5 km na obu końcach. W niektórych okolicznościach można uzyskać jeszcze większe wartości.
Masa modelu EZ-Thump to zaledwie 33 kg, dzięki czemu urządzenie mieści się w samochodzie średniej wielkości. Ze względu na łatwość transportu jest to doskonałe rozwiązanie dla trudno dostępnych miejsc, takich jak obszary wiejskie i śródmiejskie.
Jeśli można naładować przewód, można wysłać „impuls” — dokładnie tak działa funkcja wskazywania w urządzeniu EZ-Thump. Dokładne określenie lokalizacji typowych uszkodzeń powodujących wysoką rezystancję /przeskok iskry uzyskuje się z wykorzystaniem metody „grom i błyskawica”, w której używany jest generator przepięć 500 J (impulsator) oraz odbiornik akustyczny / elektromagnetyczny.
Więcej informacji i webinaria
Produkty powiązane
Rozwiązywanie problemów
Możliwe, że podczas transportu urządzenie EZ-Thump 12 kV zostało uszkodzone, na przykład wskutek upadku z wózka. Chociaż takie zdarzenia nie powinny mieć miejsca, niestety niekiedy się zdarzają, ponieważ urządzenia są ciężkie i nieporęczne. Urządzenia wyglądają solidnie i rzeczywiście takie są, jednak w pewnych granicach. Urządzenie zawiera wrażliwe obwody elektroniczne, które mogą wymagać wymiany. Przyrząd należy zwrócić do działu napraw firmy Megger.
Urządzenie testowe mogło zostać podłączone do linii pod napięciem. Urządzenie można obsługiwać wyłącznie na liniach pozbawionych zasilania, w przeciwnym razie może wystąpić konieczność wymiany podzespołów. Przyrząd należy zwrócić do działu napraw firmy Megger.
Interpretacja wyników pomiarów
Technika podziału na sekcje służy do rozwiązywania problemów z jednofazowymi obwodami pętli dystrybucji średniego napięcia (MV) oraz identyfikacji wadliwej sekcji, co pozwala szybko wyłączyć zasilanie, ponownie włączyć zasilanie pozostałej części obwodu i ograniczyć do minimum przerwy w zasilaniu. Zaletą jest to, że uszkodzoną sekcję można zidentyfikować z jednego punktu bez konieczności przemieszczania się pomiędzy transformatorami w celu wyjęcia bezpieczników lub zeszlifowania kolanek przy każdym transformatorze.
W tym celu jest rejestrowany i skanowany obraz odbicia niskiego napięcia (LV) pod kątem zmian impedancji związanych z końcówką przewodu i transformatorami. Te ostatnie informacje wskazują lokalizację transformatorów. Drugi obraz odbicia impulsu TDR jest rejestrowany, gdy powstanie łuk elektryczny w wyniku nagłego rozładowania naładowanego kondensatora w miejscu uszkodzenia.
Położenie uszkodzenia (miejsce występowania dwóch śladów) jest identyfikowane poprzez wzajemne położenie obu śladów. Odbicia transformatorów zapewniają punkty orientacyjne umożliwiające identyfikację uszkodzonego segmentu przewodu. Uszkodzony segment można wyłączyć, pociągając kolanka w lewo i w prawo od uszkodzenia. Obsługa wszystkich klientów polega na zamknięciu normalnie otwartego punktu w pętli dystrybucji.
Określenie uszkodzonej sekcji
Do przewodu jest podawany impuls niskiego napięcia. Obraz odbicia jest przetwarzany przez oprogramowanie do identyfikacji transformatorów. Po kilku sekundach zapis referencyjny wskazuje odległość od końca przewodu.
Jeśli wystąpi przebicie napięciowe, na wyświetlaczu pojawi się czerwony zapis uszkodzenia. Czerwony znacznik uszkodzenia jest automatycznie ustawiany w pozycji, w której oba zapisy się różnią. Uszkodzenie jest sygnalizowane przez dwa najbliższe transformatory, które identyfikują sekcję przewodu zawierającego uszkodzenie.
Sprawdzanie uszkodzonej sekcji przewodu
Test wysokiego potencjału, w kontekście podziału na sekcje, jest wykonywany w celu potwierdzenia, że sekcja przewodu zidentyfikowana jako uszkodzona podczas poprzedniej procedury podziału na sekcje jest faktycznie uszkodzona. Po odizolowaniu zidentyfikowanej sekcji przewodu przy dwóch najbliższych transformatorach należy przeprowadzić test wysokiego potencjału.
Uwaga: nie należy przeprowadzać testu wysokiego potencjału DC z transformatorami nadal podłączonymi do uszkodzonej sekcji przewodu.
Podczas wzrostu napięcia na wyświetlaczu pojawi się maksymalny prąd ładowania zasilacza wysokiego napięcia (HVPS) aż do całkowitego naładowania przewodu. W takim przypadku prąd spadnie do rzeczywistego poziomu prądu upływu. Zostanie wyświetlona rezystancja izolacji. Taki scenariusz występuje, jeśli izolacja przewodu nie ma uszkodzeń. W przypadku wystąpienia przebicia z przeskokiem iskry wysokie napięcie zostanie wyłączone.
W zależności od tego, czy podczas testu doszło do przebicia, czy też nie, na wyświetlaczu pojawi się jeden z następujących wyników:
- Przebicie przy XX kV — przebicie napięciowe wystąpiło przy wskazanym napięciu testowym.
- Brak przeskoku iskry — przewód wytrzymał przyłożone napięcie testowe DC. Jeśli to możliwe, powtórz test przy wyższym napięciu (nie przekraczaj maksymalnego dopuszczalnego napięcia).
- Ładowanie przewodu niemożliwe — napięcie testowe nie może wywołać obciążenia przewodu. Ten scenariusz jest zwykle spowodowany zwarciem (uszkodzeniem) w przewodzie, co powoduje powstanie maksymalnego prądu wyjściowego.
- Niska rezystancja przy XX kV — ze względu na znaczny poziom prądu upływu źródło wysokiego napięcia nie może ładować przewodu powyżej wskazanej wartości napięcia.
Test wysokiego potencjału/przebicia służy do testowania wytrzymałości dielektrycznej przewodu w warunkach wysokiego napięcia DC, pozwala określić napięcie przebicia.
Podczas wzrostu napięcia na wyświetlaczu pojawi się maksymalne natężenie prądu HVPS aż do całkowitego naładowania przewodu. W takim przypadku prąd spadnie do rzeczywistego poziomu prądu upływu. Zostanie wyświetlona rezystancja izolacji. Taki scenariusz występuje, jeśli izolacja przewodu nie ma uszkodzeń. W przeciwnym razie wysokie napięcie zostanie odcięte w momencie przeskoku iskry / uszkodzenia.
Określanie wytrzymałości dielektrycznej przewodu
W zależności od tego, czy podczas testu doszło do przebicia, na wyświetlaczu pojawi się jeden z następujących wyników:
- Przebicie przy XX kV — przebicie napięciowe miało miejsce przy wskazanym napięciu testowym, co oznacza, że w miejscu uszkodzenia nastąpił przeskok iskry.
- Brak przeskoku iskry — przewód wytrzymał przyłożone napięcie testowe DC. W takim przypadku prąd nie będzie wskazywany. W razie potrzeby powtórz test przy wyższym napięciu (nie przekraczaj maksymalnego dopuszczalnego napięcia).
- Ładowanie przewodu niemożliwe — napięcie testowe nie może wywołać obciążenia przewodu. Ten scenariusz występuje zazwyczaj, gdy w przewodzie występuje zwarcie (zerowe napięcie i maksymalny prąd).
- Niska rezystancja przy XX kV XX MΩ — źródło wysokiego napięcia nie może ładować przewodu powyżej wskazanej wartości napięcia z powodu znacznego poziomu prądu upływu; sugeruje to występowanie uszkodzenia bardzo niskiej rezystancji (określone napięcie i wysoki prąd). Nie należy interpretować wskazań napięcia jako napięcia przeskoku iskry. Uwzględniając wysoki prąd upływu, jest to tylko napięcie, które może wytworzyć HVPS.
EZ-Thump stosuje powszechnie sprawdzoną i dobrze znaną metodę ARM do wstępnego lokalizowania uszkodzeń wysokiej rezystancji w przewodzie średniego napięcia.
Lokalizowanie uszkodzenia odbywa się poprzez porównanie obrazu odbitego (impedancja) zarejestrowanego przy użyciu impulsu niskiego napięcia (zapis referencyjny) do obrazu odbicia (impedancja) zarejestrowanego w momencie wystąpienia łuku, wywołanego nagłym rozładowaniem naładowanego kondensatora, w miejscu wystąpienia uszkodzenia (zapis uszkodzenia). W tej metodzie dwa zmierzone zapisy zmieniają położenie w miejscu, w którym łuk powoduje odbicie ujemne (zmianę impedancji) impulsu TDR, wskazując lokalizację
Tryb impulsowy umożliwia zlokalizowanie uszkodzenia wysokiej rezystancji pomiędzy żyłą fazową a żyłą neutralną przewodu średniego napięcia; pomiędzy dwiema żyłami fazowymi „opasanego” przewodu średniego napięcia; pomiędzy dwiema żyłami fazowymi przewodu niskiego napięcia lub pomiędzy przewodem fazowym a uziemieniem/masą przewodu niskiego napięcia.
Urządzenie EZ-THUMP jest wyposażone w wewnętrzny generator przepięć, który w sposób ciągły podaje impulsy wysokiego napięcia do uszkodzonego przewodu, tworząc w miejscu awarii iskrzenie. Uszkodzenie można wykryć przy użyciu detektora magnetycznego/akustycznego (takiego jak digiPHONE+) w celu uzyskania najlepszych rezultatów lub przy użyciu prostego detektora akustycznego z wyraźnymi i dobrze zrozumiałymi ograniczeniami. Kryterium wskazywania przy użyciu prostego detektora akustycznego jest największa głośność dźwięku przeskoku iskry w miejscu uszkodzenia lub — w przypadku pomiaru magnetycznego/akustycznego — najmniejsza różnica czasu propagacji pomiędzy prędkością światła a prędkością dźwięku, gdzie nie jest to najgłośniejszy dźwięk, ale pierwszy po otrzymaniu sygnału magnetycznego. Ta ostatnia opcja jest dokładniejsza i może być stosowana we wszystkich sytuacjach awaryjnych o wysokiej rezystancji, a nawet do wskazywania uszkodzeń w kanałach.
Izolacja przewodu zasilania wysokiego lub średniego napięcia z osłoną jest zabezpieczona przed wnikaniem wody przez płaszcz wykonany z tworzywa XLPE lub PVC. Test uszkodzeń pozwala sprawdzić, czy nie doszło do uszkodzenia płaszcza, zazwyczaj podczas instalacji.
Testu uszkodzeń pozwala sprawdzić wytrzymałość dielektryczną płaszcza przewodu przez przyłożenie napięcia stałego do 5 kV pomiędzy płaszczem przewodu (koncentryczne neutralne) a uziemieniem. Wszelkie nieszczelności oznaczają uszkodzenie płaszcza. Podczas wzrostu napięcia na wyświetlaczu pojawi się maksymalne natężenie prądu HVPS aż do całkowitego naładowania przewodu. W takim przypadku prąd spadnie do poziomu prądu upływu. Następnie wyświetlana jest wartość rezystancji izolacji. Taki scenariusz występuje, jeśli izolacja przewodu nie ma uszkodzeń. W przeciwnym razie wysokie napięcie zostanie odcięte w momencie przeskoku iskry / uszkodzenia.
W zależności od tego, czy podczas testu doszło do przebicia, na wyświetlaczu pojawi się jeden z następujących wyników:
- Przebicie przy XX kV — przebicie napięciowe wystąpiło przy wskazanym napięciu testowym.
- Brak przeskoku iskry — płaszcz przewodu wytrzymuje przyłożone napięcie testowe DC. Test można powtórzyć przy użyciu pozycji menu.
- Przewód nie jest ładowany — napięcie testowe nie mogło naładować osłony przewodu. Ten scenariusz występuje zazwyczaj, gdy w obwodzie występuje zwarcie (uszkodzenie płaszcza).
- Niska rezystancja przy XX kV XX MΩ — źródło wysokiego napięcia nie może ładować przewodu powyżej wskazanej wartości napięcia z powodu znacznego poziomu prądu upływu; sugeruje to występowanie uszkodzenia bardzo niskiej rezystancji (określone napięcie i wysoki prąd). Nie należy interpretować wskazań napięcia jako napięcia przeskoku iskry. Uwzględniając wysoki prąd upływu, jest to tylko napięcie, które może wytworzyć HVPS.
Po nieudanym teście uszkodzeń należy przeprowadzić lokalizację uszkodzeń płaszcza (w przewodach bezpośrednio zakopanych). Metoda testowa opiera się na metodzie napięcia krokowego (metoda gradientu uziemienia). Można to zrobić z dowolnym urządzeniem EZ-Thump służącym jako generator impulsów wysokiego napięcia (ograniczony do 5 kV). Do odczytania siły i biegunowości napięcia gradientu uziemienia niezbędny jest dodatkowy odbiornik (np. Megger ESG-NT lub Digiphone+2), który pozwala zlokalizować uszkodzenie płaszcza.
W miarę zbliżania się do pozycji uszkodzenia napięcie krokowe szybko wzrasta i spada do zera bezpośrednio nad uszkodzeniem, a następnie podczas przechodzenia poza uszkodzenie następuje wzrost napięcia o przeciwnej polaryzacji.
Instrukcje obsługi i dokumentacja
Oprogramowanie (software and firmware)
E-Tray Software
E-Tray software update warning - applies to T3090, EZ-RESTORE, EZ-THUMP AND SMART-THUMP:
Prior to updating the affected products to software version 2.5.2/0.43 or later, you must first consult the factory via the contact information provided below to determine if your instrument hardware can support the upgrade. Failure to consult the factory prior to performing software upgrades could leave your instrument in a state that will require it to be sent in for repair. Please have the following information ready before you call:
- Instrument model and serial number
- ETray Hardware revision which is determined by using the 'ETray revision software' located below.
Contact Us - Customer Service: 1-800-723-2861
FAQ / najczęściej zadawane pytania
Metoda odbicia łuku (ARM) jest idealna do przewodów zasilania średniego napięcia typu URD. Można jednak użyć metody ARM na przewodach innych klas. W istocie — wymagany jest jedynie przewód z osłoną. Firma Megger oferuje moduły ARM, które pracują przy maksymalnych parametrach wyjściowych od 3 do 4 kV dla przewodów z osłoną o niższej klasie napięcia.
Nie wiemy o tym, zwłaszcza w przypadku przewodów zasilających średniego napięcia.
Takie zdarzenie może się zdarzyć, szczególnie w przypadku uszkodzeń o wysokiej rezystancji. Często najlepszym rozwiązaniem jest zlokalizowanie uszkodzenia metodą odbicia łuku. Ta metoda testowa polega na wysłaniu impulsu wysokiego napięcia w dół przewodu, co powoduje tymczasowy łuk w miejscu uszkodzenia. Łuk jest przez chwilę utrzymany przez filtr wbudowany w zestaw testowy odbicia łuku. Ze względu na niską impedancję łuk wygląda jak zwarcie, które można zlokalizować przy użyciu TDR. Jednak kluczowe znaczenie dla uzyskania dobrych wyników ma odstęp czasowy pomiędzy impulsem wysokonapięciowym a impulsem TDR. Z tego względu Megger był pionierem metody zwanej ARM(R). Dzięki temu po impulsie wysokiego napięcia jest wysyłany nie jeden, ale czternaście automatycznych impulsów TDR wzdłuż przewodu w różnych odstępach czasu. Powstałe zapisy TDR są rejestrowane oddzielnie. W niemal każdym przypadku jeden z nich wyraźnie wskaże odległość do uszkodzenia.
Z praktycznego punktu widzenia — nie. Metoda ARM nie spowoduje większych uszkodzeń przewodów klasy 69 kV. Należy pamiętać, że metoda ARM wstępnie lokalizuje uszkodzenie z wykorzystaniem jednego lub kilku impulsów. Ta odległość wstępnej lokalizacji zmniejsza liczbę impulsów wymaganych do zlokalizowania uszkodzenia. Badania wpływu impulsów zostały przedstawione w dokumencie: Hartlein, R.A. i inni: „Effects of voltage surges on extruded dielectric cable life project update”, IEEE Transactions on Power Delivery (tom 9, wyd. 2), 1994.
Drugi koniec nigdy nie jest uziemiony podczas wysyłania impulsów lub generowania pojedynczych przepięć ARM, niezależnie od długości przewodu. W ten sposób zapewniłoby to bezpośrednią ścieżkę do uziemienia dla impulsu wysokiego napięcia.
Tak, metoda odbicia łuku doskonale się sprawdza w koncentrycznych przewodach wtórnych. Należy się jedynie upewnić, że w przypadku korzystania z jednostki o dużej pojemności operator nie przykłada wyższego napięcia od wymaganego.
Takie zdarzenie może się zdarzyć, szczególnie w przypadku uszkodzeń o wysokiej rezystancji. Często najlepszym rozwiązaniem jest zlokalizowanie uszkodzenia metodą odbicia łuku. Ta metoda testowa polega na wysłaniu impulsu wysokiego napięcia w dół przewodu, co powoduje tymczasowy łuk w miejscu uszkodzenia. Łuk jest przez chwilę utrzymany przez filtr wbudowany w zestaw testowy odbicia łuku. Ze względu na niską impedancję łuk wygląda jak zwarcie, które można zlokalizować przy użyciu TDR. Jednak kluczowe znaczenie dla uzyskania dobrych wyników ma odstęp czasowy pomiędzy impulsem wysokonapięciowym a impulsem TDR.Z tego względu Megger był pionierem metody zwanej ARM(R). Dzięki temu po impulsie wysokiego napięcia jest wysyłany nie jeden, ale czternaście automatycznych impulsów TDR wzdłuż przewodu w różnych odstępach czasu. Powstałe zapisy TDR są rejestrowane oddzielnie. W niemal każdym przypadku jeden z nich wyraźnie wskaże odległość do uszkodzenia.
Tak, metoda odbicia łuku doskonale się sprawdza w koncentrycznych przewodach wtórnych. Należy się jedynie upewnić, że w przypadku korzystania z jednostki o dużej pojemności operator nie przykłada wyższego napięcia od wymaganego.
Nie wiemy o tym, zwłaszcza w przypadku przewodów zasilających średniego napięcia.
Metoda odbicia łuku (ARM) jest idealna do przewodów zasilania średniego napięcia typu URD. Można jednak użyć metody ARM na przewodach innych klas. W istocie — wymagany jest jedynie przewód z osłoną. Firma Megger oferuje moduły ARM, które pracują przy maksymalnych parametrach wyjściowych od 3 do 4 kV dla przewodów z osłoną o niższej klasie napięcia.
Drugi koniec nigdy nie jest uziemiony podczas wysyłania impulsów lub generowania pojedynczych przepięć ARM, niezależnie od długości przewodu. W ten sposób zapewniłoby to bezpośrednią ścieżkę do uziemienia dla impulsu wysokiego napięcia.
Z praktycznego punktu widzenia — nie. Metoda ARM nie spowoduje większych uszkodzeń przewodów klasy 69 kV. Należy pamiętać, że metoda ARM wstępnie lokalizuje uszkodzenie z wykorzystaniem jednego lub kilku impulsów. Ta odległość wstępnej lokalizacji zmniejsza liczbę impulsów wymaganych do zlokalizowania uszkodzenia. Badania wpływu impulsów zostały przedstawione w dokumencie: Hartlein, R.A. i inni: „Effects of voltage surges on extruded dielectric cable life project update”, IEEE Transactions on Power Delivery (tom 9, wyd. 2), 1994.